Начин на живот

Трчањето ме предизвикува, трчањето ме исполнува, трчањето ми е љубов. Но, трчањето е само мал дел од сложувалката.

Во изминативе (скоро) три години откако завршив со хемотерапијата ми се случија неколку еволуции на карактерот и на начинот на размислување. Некои беа поттикнати од несреќни случаи (читај трчачки повреди), некои од луѓето околу мене, но сите се движеа во иста насока: здравјето да стане начин на живот.
За првиот еурека момент беа потребни скоро две години. Есента 2015 година се здобив со навидум мала повреда на стапалото која испадна да ме оттргне од трчањето (па и од другите активности на отворено) скоро шест месеци. Тоа е предолг период да бидеш оттргнат од нешто што те исполнува, но пред се од нешто што знаеш дека е важно за твоето здравје. Тогаш за прв пат бев принуден да размислувам за алтернативи, за други типови на физичка активност. Иако не сакав да вежбам во затворени простории, во моментот тоа ми беше единствената алтернатива. Но, како што се покажа подоцна, одлуката да продолжам со некакво, било какво вежбање е една од најдобрите одлуки кои ги направив. Во некаков чуден сплет на околности и запознавање на вистинските луѓе во вистинско време научив да ги сакам сите типови на физичка активност. Почнав да се едуцирам, да експериментирам, да комбинирам. Почнав да вежбам многу различни работи кои и до ден денес ги практикувам. И сето тоа создава некоја убава целина, затворен круг, што носи и одлични резултати.

Вежбање по дома

Како што доаѓаше пролетта, така постепено го вклучував и трчањето во таа целина. Ама овојпат веќе ништо од тоа што правев не беше стихијно. Вежбањето ми стана нераздвоив дел од животот, а тоа си повлече повеќе внимавање и попаметно тренирање. Скопскиот маратон ми дојде некако брзо, дали имав истрчано неколку пати. Откако се осигурав дека повредата е помината, во последен момент се пријавив на трката на пет километри...онака колку да учествувам. Ама Скопски никогаш не е „онака“. Како што се доближуваше датумот мене пак почна да ме фаќа стандардната еуфорија која кулминираше на денот на трките. Тие пет километри што ги истрчав, ги истрчав. А откако завршив (веќе традиционално) си најдов соодветно место, ги извадив навивачките реквизити и транспарентите и почнав со бодрење на другарите на подолгите трки. Па малку да му направам друштво на едниот, малку на другиот, ај до раскрсницата, ај до пазарче...на крај може и мене ми се собра скоро полумаратон. :D

Скопски Маратон 2016 - Трка на 5km

Иако поголемиот дел од зимата го поминав на затворено, позитивниот тренд на лекарските контроли продолжи. Тоа некако ме натера да размислувам пошироко, надвор од границите на трчањето и планинарењето. Што е тоа што го дефинира здравјето на еден човек?
Комбинирајќи трчање и планинарење со повеќе други типови вежбање летово постигнав многу. Намалив голем дел од вишокот килажа (околу 10-12 kg за 5-6 месеци) и значително ја зајакнав мускулатурата. И што е најважно се спремив за 31-километарската трка на Крали Марко Треилс. Па од ова очигледно е дека физичката активност во било каква форма има голем удел во целокупната состојба на телото, а тоа може и да го прочитате и било каде. Но, колку и да вежбаме, кај повеќето од нас тоа е само мал дел од денот. Седење по осум часа на работа, егзистенцијални стресови, дишење загаден воздух, лоша исхрана...сето ова не може да се компензира со час-два вежбање. И сигурен сум дека доколку повеќе внимавав на некои од овие работи (најконкретно исхраната) резултатите ќе беа уште подобри!
Размислувајќи за овие работи, во период кога почнав да го пишувам и блогов, и повторно под мало надворешно влијание се случи и вториот еурека момент. Можеби вежбањето ми стана начин на живот, но за целокупното здравје да ми стане начин на живот, треба активно да придонесувам во сите сегменти од кои тоа ми зависи. Почнувајќи од детали кои влијаат на индивидуалното здравје како кратки паузи на работа за раздвижување, користење на скали наместо лифт и изборот на храна, па до работи кои влијаат и на целата околина како избор на јавен транспорт или велосипед за превоз. Сите овие се многу мали промени кои може многу да сменат. И постепено овие работи треба да се прошируваат, да се надоградуваат. Да стануваме свесни колку навидум небитни детали може многу да влијаат на индивидуалното и колективното здравје. Здравјето не е нешто што ни се поклонува, здравјето е нешто за кое треба силно да се бориме во сите аспекти од животот.

Бркање виножита одејќи со велосипед на работа

Јас одлучив тоа да е мојот начин на живот. И одлучив дека не ми се потребни дополнителни изговори за да направам промени кои длабоко во себе долго време знаев дека треба да ги направам.
И не можам, а да не помислам што би било ако сите го прифатиме здравјето како начин на живот? Во каков свет би живееле тогаш?