Краток вовед

Помина долго време додека се одлучам да почнам да го објавувам ова, ама со многу поддршка (и притисок) од некои блиски луѓе решив дека сепак вреди да се сподели и ако може и да се помогне некому. Називот на блогов можеби не кажува многу, но идеално ја доловува суштината на тоа што ќе се обидам да го споделам во понатамошните постови. А неговата цел е многу едноставна: да инспирира што повеќе луѓе да го сменат начинот на живот и да си помогнат.

Но прво, кој сум јас? Типичен млад човек, со една мала разлика од останатите: имам преживеано рак. Да, знам дека не сум единствен. Но она што ме прави посебен од другите е начинот на кој живеам откако го поминав тоа.

Никогаш не сум бил изразено спортски човек, ама никогаш не сум бил ни тотално неактивен. Имам тренирано и тимски спортови и боречки вештини, а и цел живот сум на точак. Сепак тоа беше искомбинирано со многу нездрав живот и исхрана што на крај си направи проблем.

Нема многу да навлегувам во болеста и лекувањето. Доволно е само да кажам дека е долг и макотрпен процес кој пред сѐ исцрпува физички, но дефинитивно знае да ја нападне и психата. Тоа ми се случи и мене, после шест циклуси терапии (од дванаесетте) почнав да губам желба да продолжам. Посебно сметаше делот дома-терапија-дома-терапија, па помислив дека би било одлично кога би можел да правам и нешто друго, да се движам...

Тука всушност и почнува целата приказна. Моментот кога седнав на компјутер и почнав да барам што може и смее да прави некој што е на хемотерапија. А резултатите? Сосема спротивни од тоа што го очекував! Со кратко истражување ми се отвори еден сосема нов свет, свет каде што луѓето како мене не ги затвораат дома туку ги мотивираат и стимулираат (во рамки на нивните можности) да се активни, да вежбаат, да се движат. Десетици и стотици најразлични проекти и групи за поддршка и што уште не, некои од кои посебно ќе ги спомнам во понатамошните постови.

Во сето тоа неколкудневно читање некако сам се издвои еден краток есеј: девојка што трчала, болна од истото како и јас... (http://www.c25k.com/jenny.htm) . Ви препорачувам да го прочитате, инспиративен е. Барем мене така ми влијаеше. И падна одлука дека кога ќе помине болеста ќе почнам со трчање. И веќе немаше дилема дали ќе помине и како ќе биде понатаму. Немаше ни најмала трошка сомнеж дека сѐ ќе се заврши и ќе можам да бркам нови животни предизвици. И така во јануари, на сред терапии и пет месеци однапред јас се пријавив за 5км на Скопски маратон.

Периодот што следеше се сменија многу работи. Почнав со интезивно истражување на тема физичка активност кај болни од рак. А почнав и да пешачам. Прво по малку, па постепено стигнав и до 3-4 километри. Се чувствував одлично, посилно...и физички и психички...