Мали чекори напред

Секое трчање е нов предизвик. Никогаш не можеш да знаеш што ќе се случи и секој чекор е исполнет со неизвесност. Внимаваш на секое вдишување, на секое движење на рацете, на секое згазнување. И пак може сешто да се случи.

Нешто слично како и лекувањето. Па може и баш таа аналогија толку ме навлече на трчањето. Секое излегување на кеј е нова борба и секое враќање дома е нова победа. И тоа е нешто што одново и одново ме исполнува.

Таквото чувство знае да те завлече. И некако забораваш да поставиш граница до кај ти се можностите. Токму тоа можеби беше и еден од најголемите предизвици после Скопскиот маратон. Не е лесно да прифатиш дека многу работи се сменети во телото и дека не можеш да ги правиш работите како што ги прават другите. Сакаш да напредуваш, а нешто како постојано да те кочи, како постојано да се бориш со себе си. И во таква ситуација е многу лесно да се откажеш и да оставиш сѐ. Сепак поучен од претходното искуство, се помирив со тоа дека процесот на рехабилитација е долг. Дури и подолг од процесот на лекување. Па најголемиот чекор веќе го направив. Сега не се брзам никаде, никој не ме брка.

Некој сподели во групата на СНР информација за Љубљански маратон. И мене веднаш ми светнаа очињата. Првпат бев во Љубљана за ПЕТ снимањето после терапиите. Какво само победничко враќање во тој град би било учеството на маратонскиот викенд. Готово, решено е...тоа е новиот предизвик: 10 километри трчање низ Љубљана.

И почнав да се спремам. Малку по малку, чекор по чекор, километар по километар. Ми се подобруваше кондицијата, но уште поважно осеќав како ми се враќа здравјето. Секое трчање ме исцрпуваше физички, но и ми вбризгуваше нова, свежа животна енергија. Како што поминуваа неделите и месеците чувството дека правам нешто правилно беше сѐ посилно.

Иако Љубљанскиот маратон ми беше приоритетен, имаше некои „попатни станици“ кои многу влијаеа на тоа како ќе се одвиваат работите понатаму. Тука пред се мора да ја издвојам планинската трка Крали Марко Треилс. Некако случајно ми влезе во плановите, дека сепак стануваше збор за 16 километри по прилично тежок терен. Ама немав некои високи очекувања, немав намера да трчам...се пријавив буквално за да се прошетам. Па пред трката со истата намера се пријавив и да помогнам во чистење и маркирање на патеката за најголемата трка од тој настан, 64 километри. И така некако една по друга случајност се зближив и со друга група на трчачи. Луѓе на кои им се восхитував затоа што можат да трчаат 64 километри по планини (иако и тоа е малку во споредба со други нивни подвизи). И посакав еден ден и јас да можам да го правам тоа. Трката на Крали Марко ја завршив според очекувањата, меѓу последните. Ама некако се вљубив во тој настан, убавото дружење со нов тип на луѓе и пред се во планинското трчање. 

По стапките на Крали Марко

Од Крали Марко Треилс произлегоа многу убави работи, нови блиски пријателства. И нови предизвици за во подалечната иднина. А поблиската веќе се смешкаше и ме носеше на долг пат.

Накај Љубљана отидовме цела екипа од 30-тина луѓе. Скоро полн автобус весели луѓе на пат накај еден од (според мене) најубавите градови. И нормално е да поминеш прекрасен викенд кој кулминираше со трките. На најкратката трка од 10 километри од нашата екипа бевме само двајца. А околу нас имаше илјадници. Прочитав од претходно колку пријавени има за трките, ама пак не можев да се изначудам. Река од народ и тоа не само на улица, туку и од страна. Цел град е излезен или да трча или да навива. На секоја кривина бендови, пред секој двор се врти скара...вистински празник на градот. Не ги ни осетив тие 10 километри. Повеќе од еден час трчање, а мене ми помина како неколку минути.

Љубљански маратон - 10 километри

Кога завршив ми се вртеше само една мисла во глава. Сето ова се исплати. Се исплати потта, трудот, потрошеното време, долгиот пат. Сѐ се исплати за тие неколку моменти кога ја поминуваш целта.