Saturday, September 10, 2016

Поддршка

Канцерот како болест кај нас сѐ уште е табу тема. Иако појавата е сѐ почеста, свесноста е на многу ниско ниво. Ама некако таков менталитет ни е наметнат, како да е нешто срамно да си болен. Факт е дека секој си го доживува и се бори со тоа на свој начин, ама никој не треба да биде сам во таа борба. Нема полошо од затворањето во себе, тоа е рецепт за катастрофа...
Во поразвиени земји е честа појавата на групи за поддршка, каде што болните ги споделуваат своите искуства и имаат најразлични заеднички активности. Во недостаток на такви групи кај нас, јас ја најдов поддршката на сосема друго место...

Трчачката заедница кај нас е посебен феномен. Ќе сретнеш секакви луѓе, од лути ривали до најблиски пријатели. Ама сите имаат една заедничка љубов: трчањето. Најважно, сите го ценат тоа што го имаат и не се штедат за да ја рашират таа љубов. И некако магично те навлекуваат во тој нивен свет.
Првиот контакт ми беше со групата Скопско Ноќно Трчање (СНР). Што да кажам...ме примија во дружината како да се знаеме цел живот. Па веднаш дружења, муабети, совети...како да почнам, какви патики ми требаат... Сето тоа многу ми помогна уште полесно да ги поминам останатите неколку терапии. Тука за првпат ја сфатив важноста на тоа да имаш група што те поддржува. Некој ќе рече секогаш се тука другарите и фамилијата. Да, ама не е исто. Кога група на луѓе кои скоро и да не те познаваат, несебично те поддржуваат и те следат во секој чекор, многу полесно се задржува волјата и мотивацијата за што и да е тоа што си го намислил.

Во сето тоа време продолжив да се движам колку што имав можност, па кога поминаа терапиите се фатив за „работа“ најбрзо што можев. Уште не знаев дали сум официјално оздравен, а веќе направив неколку обиди за трчање на кеј. Две недели по последната терапија отидов и на Водно со дел од екипата од СНР. Мислам дека никогаш не сум се чувствувал толку уморно и исполнето во исто време. Ме облеа некое чувство на огромно постигнување и уште тогаш знаев дека имам нова страст.
Во периодот што следеше се случи ПЕТ скенот во Словенија со кој конечно добив потврда за ремисија. И од тој момент па натаму веќе сѐ беше оставено на мене, на тоа како јас ќе живеам. А одлуката кај мене веќе беше донесена: трчање, вежбање, природа, планина, здрава исхрана...



Времето до Скопскиот маратон беше кратко. Неколку кратки поттрчнувања, што сам, што со друштво и дојде и тој ден.
Надвор пеколно жешко, јас далеку од спремен. Се најдов со бандата од СНР и полека се пикнав во гужвата на стартот. Во сиот тој хаос некако забораваш што си поминал за да стигнеш таму. Сѐ се сведува на тој еден момент кога таа џунгла од нозе ќе се придвижи. Еден истрел на пиштолот и почнува пет километарската авантура. Буткање, претекнување, јако сонце, пребрзо стартување, прекасно стигнување кај станицата со вода... Ама не е тешко, ќе видиш од време на време некое познато лице на патеката или околу неа и веднаш те освежува и како да те подбутнува кон финишот. Нозете се тешки, но со леснотија во главата и насмевка на лицето ја поминуваш целната линија.

Тоа чувство на свежина и покрај уморните нозе, ме држеше и по трката. И наместо да си заминам дома да одморам, одлучив да седнам на тревникот, да ги гледам полумаратонците и маратонците и да ги бодрам оние кои ме бодреа претходните неколку месеци...


1 comment :

  1. Дали барате позитивен заемодавател за заем за да го ослободите вашиот финансиски проблем, тогаш би сакале понуда за заем за педро, Педро ми понуди заем со стапка од 3% рентабилност и целиот процес помина без проблеми како што очекував, можете да му испратите е-пошта ако ви треба вид на заеми Е-пошта: pedroloanss@gmail.com Или Whatsapp: +18632310632

    ReplyDelete